Hiszpania tradycyjnie uważana jest za kraj właścicieli: większość obywateli (w tym obcokrajowców, którzy przenieśli się do tego kraju na stałe ) wolała mieszkać w prywatnym mieszkaniu niż wynajmować. Ale rzeczy się zmieniają i w ostatnich latach obserwujemy stały wzrost popytu na wynajem długoterminowy. Obecnie prawie 25% rodzin w Hiszpanii mieszka na wynajem . Wynika to z braku wolnych środków na zakup mieszkania lub domu, obawy przed obciążeniem wieloletnim kredytem hipotecznym oraz niechęci do geograficznego przywiązania do konkretnego miejsca. W połowie grudnia 2018 r. w Hiszpanii weszło w życie Dekret, który wprowadził istotne zmiany w zakresie wynajmu długoterminowego nieruchomości mieszkaniowych w Hiszpanii. Od razu zauważamy, że prawie wszystkie innowacje mają na celu ochronę najemcy, a wynajmujący – właściciel domu – jest teraz zmuszony do przestrzegania jeszcze bardziej rygorystycznych obowiązków. Prawo nie ma mocy wstecznej; wszystkie długoterminowe umowy najmu zawarte przed dniem wejścia w życie dekretu podlegają dotychczasowym zasadom. Zwolnienie jest dopuszczalne tylko w odniesieniu do mieszkań o dużej powierzchni (powyżej 300 m2) i/lub generujących dochód przekraczający ustaloną minimalną płacę międzybranżową 5,5-krotnie. Od 1 stycznia 2019 r. płaca minimalna w Hiszpanii wynosi 900 euro miesięcznie. 
Ważność umowy na wynajem długoterminowy nieruchomości w Hiszpanii
Minimalny okres długoterminowego najmu nieruchomości w Hiszpanii wynosi obecnie 5 lat, jeśli najemcą jest osoba prywatna, a 7 lat, jeśli osoba prawna (wcześniej 3 lata dla wszystkich). Jeżeli po upływie określonego terminu strony nie rozwiążą stosunku umownego, umowa ulega automatycznemu przedłużeniu o kolejne 3 lata (poprzednio – o 1 rok). Wynajmujący ma prawo rozwiązać umowę przed terminem tylko w jednym przypadku: jeśli pilnie potrzebował mieszkania na potrzeby swojej rodziny. Wynajmujący po otrzymaniu kluczy od najemcy jest zobowiązany do wprowadzenia się do lokalu w ciągu trzech miesięcy, w przeciwnym razie będzie miał kłopoty: od powrotu najemcy i wyliczenia okresu trwania umowy od zera do wypłaty odszkodowania na rzecz jego. Sam najemca ma prawo rozwiązać umowę po sześciu miesiącach bez wypłaty odszkodowania wynajmującemu.
Cennik: czynsz i kaucja
Wycena nadal prowadzona jest na zasadach pełnej swobody. Wysokość indeksacji jest określona w umowie, a strony zachowują również prawo do całkowitej odmowy indeksacji. Jednak w 2019 roku hiszpańscy prawodawcy planują zatwierdzić regulację cen najmu w największych miastach Hiszpanii. Nawiasem mówiąc, skoro mówimy o cenie, spieszymy z ostrzeżeniem, że projekt ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości podatkowej jest już przygotowany i czeka na akceptację. Zgodnie z tą ustawą najemca, który jest gotów zapłacić za mieszkanie kwotę przekraczającą 10 000 euro miesięcznie, będzie musiał potwierdzić źródło środków. Nowe przepisy ograniczają wysokość kaucji do jednego miesięcznego czynszu. A w pierwszych pięciu (siedmiu) latach dzierżawy kwota ta nie podlega rewizji. W przyszłości, w przypadku przedłużenia najmu, kaucja może być indeksowana. 
Dodatkowe gwarancje
Wynajmujący ma prawo żądać dodatkowych gwarancji w wysokości dwóch miesięcznych czynszów, ale nie w formie gotówkowej. Taką gwarancją może być np. lokata bankowa lub awal bankowy. Tych. w sumie „poduszka powietrzna” wynajmującego nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej trzem czynszom. W przypadku znacznego zniszczenia mienia przez najemcę lub w przypadku przymusowej eksmisji bez skrupułów niepłacącego najemcy, określona kwota pokryje tylko niewielką część strat właściciela. Ten stan rzeczy zmusi wynajmującego do szukania alternatywnych, prawnie dozwolonych sposobów zabezpieczenia. Na przykład wymagać od potencjalnego najemcy wyznaczenia zewnętrznego poręczyciela lub poręczyciela, który w razie potrzeby będzie ponosił odpowiedzialność pomocniczą.
